آنچه درباره بلاک چین بدون ارز دیجیتال باید بدانید

بلاک چین بدون ارز دیجیتال، یک دفتر کل توزیع شده است که داده‌های مرتبط با توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT)، متاورس و موارد دیگر را ذخیره می کند. اگر چه ارز دیجیتال بیت کوین، شناخته شده ترین کاربرد یک دفتر کل غیرمتمرکز یا بلاک چین است، اما طیف گسترده ای از کاربردهای دیگر فناوری بلاک چین در آن وجود دارد. به عنوان مثال، فناوری بلاک چین را می توان در خدمات مالی مختلف از جمله حواله، دارایی های دیجیتال و پرداخت های آنلاین مورد استفاده قرار داد زیرا امکان تسویه پرداخت ها را بدون بانک یا واسطه دیگر فراهم می کند. علاوه بر این، نسل بعدی سیستم‌های تعامل اینترنتی از جمله قراردادهای هوشمند، سیستم‌های شهرت، خدمات عمومی، اینترنت اشیا(IoT) و خدمات امنیتی از جمله برنامه‌های فناوری بلاک چین هستند.

بلاک چین بدون ارز دیجیتال به یک دفتر کل توزیع شده اشاره دارد که وضعیت یک پایگاه داده مشترک را در بین کاربران متعدد پیگیری می کند. پایگاه داده می‌تواند شامل تاریخچه تراکنش‌های ارز دیجیتال یا داده‌های رای‌گیری محرمانه مربوط به انتخابات باشد که پس از اضافه شدن نمی‌توان آن‌ها را به‌روزرسانی یا حذف کرد.

بنابراین، فناوری بلاک چین تنها مربوط به ارزهای دیجیتال نیست. با این حال، بلاک چین عمدتاً مربوط به ذخیره سازی غیرمتمرکز اطلاعات و اجماع دارایی های دیجیتال خاص است که می توانند ارزهای دیجیتال باشند یا نباشند. بنابراین، آیا بلاک چین برای هر چیزی قابل استفاده است؟

در پاسخ باید گفت در حالت ایده‌آل، فناوری بلاک چین این پتانسیل را دارد که جایگزین مدل‌های معاملاتی شود که بر اعتماد به اشخاص ثالث و سیستم‌های متمرکز  متکی هستند. به عنوان مثال، NFT ها ابتدا در اواخر سال 2017 در شبکه اتریوم معرفی شدند و یکی از نوآوری های مخرب مبتنی بر بلاک چین هستند که بر مالکیت معنوی تأثیر می گذارند. با این حال، قبل از انجام هر گونه سرمایه گذاری، از ریسک های ناشی از NFT ها آگاه باشید.

آیا بلاک چین برای کار کردن به ارز دیجیتال نیاز دارد؟

فقط بلاک چین عمومی برای عملکرد به ارز دیجیتال نیاز داشته، در حالی که بلاک چین های خصوصی به آن نیاز ندارند. بلاک چین های عمومی و خصوصی، دو دسته اصلی بلاک چین هستند. بلاک چین های عمومی بدون مجوز بوده و به هر کسی اجازه می دهند به شبکه بپیوندند و در بلاک چین شرکت کنند. به همین خاطر، به این نوع بلاک چین بدون ارز دیجیتال می گویند. از جهت دیگر، بلاک‌چین‌های خصوصی فاقد تمرکززدایی هستند و شبکه‌هایی بوده که فقط توسط یک سازمان اداره می‌شوند.

بلاک چین های بدون مجوز مانند بلاک چین بیت کوین به مشارکت کنندگان شبکه پاداش می دهد که ماینرها را برای حل یک معمای پیچیده ریاضی آماده می کند. این انگیزه، که اغلب در قالب توکن بومی شبکه پاداش داده می‌شود، انگیزه‌ای برای سیستم به‌عنوان یک کل و به‌ویژه به عنوان وسیله‌ای برای دستیابی به اجماع است.

از آنجایی که استخراج بیت کوین مشوق مشارکت کنندگان خود است، هزاران رایانه در حال حاضر در آن مشغول هستند. با حذف پاداش ارزهای دیجیتال، انگیزه اجرای یک گره و مشارکت در مکانیسم اجماع کاهش می‌یابد که خطر سرقت رمزارز را افزایش می‌دهد.

نمونه های بلاک چین خصوصی عبارتند از Hyperledger و Corda بنیاد لینوکس پروژه Hyperledger را ایجاد کرد که از بلاک چین های خصوصی برای ایجاد دفتر کل توزیع شده برای پشتیبانی از تراکنش های معاملاتی محرمانه استفاده می کند. یکی دیگر از پروژه های مجاز بلاک چین که توسط R3 توسعه یافته است Corda نام دارد و برای شرکت هایی در نظر گرفته شده است که مایل به توسعه شبکه های توزیع شده قابل همکاری با تراکنش های خصوصی هستند و نه الزامی برای ارزهای رمزنگاری شده وجود دارد که برای قدرت بخشیدن و ایجاد انگیزه در اعضای شبکه استفاده می شود زیرا شرکت های متمرکز این بلاک چین های خصوصی را مدیریت می کنند.

آیا سرمایه گذاری بر روی بلاک چین بدون ارز دیجیتال ممکن است؟

هیچ راه مستقیمی برای سرمایه گذاری در بلاک چین بدون ارز دیجیتال وجود ندارد. با این حال، سرمایه‌گذاری در استارت‌آپ‌های مبتنی بر بلاک چین یکی از راه‌هایی است که از طریق آن می‌توانید بلاک چین را فراتر از سرمایه‌گذاری‌های ارزهای دیجیتال کشف کنید.

صنعت بلاک چین فرصت‌های زیادی را ارائه می‌کند زیرا کاربران و سازمان‌ها می‌خواهند رویه‌های شرکتی را ساده‌سازی کنند، تراکنش‌ها را سرعت داده، امنیت و شفافیت را بهبود بخشند و از بلاک چین به عنوان یک سرویس (Baas) استفاده کنند. می‌توان در شرکت‌هایی سرمایه‌گذاری کرد که BaaS مانند IBM یا مایکروسافت را برای درک فناوری بلاک چین ارائه می‌کنند.

علاوه بر این، می‌توانید سهام شرکتی را خریداری کنید که در حال توسعه راه‌حل‌های بلاک چین است تا در معرض فناوری‌های دفتر کل توزیع‌شده قرار بگیرد، بدون اینکه سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال انجام دهید. به این معنی که بلاک چین مزایای زیادی به جز پشتیبانی از ارزهای دیجیتال دارد.

زنجیره تامین یکی از حوزه هایی است که بلاک چین در آن تاثیر قابل توجهی دارد. برای مثال، می‌توانید یک محصول را به فارمی که در آن رشد کرده است، با سابقه عمومی غیرقابل تغییر هر تراکنش، ردیابی کنید. ساخت، حمل و نقل و تحویل اقلام بازیافتی جمع کننده زباله به یک مرکز بازیافت یا ایستگاه، همه را می توان با یک دفتر کل ردیابی کرد. می توان در شرکت هایی که در این زمینه ها کار می کنند سرمایه گذاری کرد.

با این حال، چه به طور مستقیم یا غیرمستقیم در استارت آپ های مبتنی بر بلاک چین سرمایه گذاری کنید، از خطراتی مانند اشکالات فنی، هارد فورک یا خطاهای انسانی آگاه باشید. هنگام سرمایه گذاری، هرگز بیش از آن چیزی که می توانید از دست بدهید، ریسک نکنید.

آیا قراردادهای هوشمند بدون بلاک چین می توانند وجود داشته باشند؟

فناوری بلاک چین برای عملکرد قراردادهای هوشمند ضروری است زیرا امکان انجام و اجرای توافقات خودکار بدون دخالت شخص ثالث را فراهم می کند. مشابه قراردادهای هوشمند، سیستم‌های پایگاه داده می‌توانند دارای اجزای خوداجرایی مانند راه‌اندازها و رویه‌های ذخیره‌شده باشند. با این حال، آنها نمی توانند تغییر ناپذیری را اعمال کنند زیرا هر کسی که حقوق سرپرست دارد می تواند هر تراکنش را خنثی کند، گزارش تراکنش ها را پاک کند و به نظر برسد که هرگز اتفاق نیفتاده است. در نتیجه، بلاک چین همیشه برای قراردادهای هوشمندی که باید ایمن و ضد دستکاری باشند مورد نیاز خواهد بود. متأسفانه، قراردادهای هوشمند پیچیده توسط بیت کوین، محبوب ترین ارز دیجیتال پشتیبانی نمی شوند.

بدون بلاک چین، هیچ فناوری معاصر دیگری امکان استفاده گسترده از قراردادهای هوشمند را فراهم نمی کند. با این وجود، قراردادهای هوشمند برای فراخوانی داده‌های خارج از زنجیره که در زمان‌های از پیش تعیین‌شده به دفتر کل توزیع‌شده ارسال می‌شوند، به اوراکل‌ های زنجیره بلوکی نیاز دارند. اوراکل راه ساده ای برای دسترسی به منابع خارج از زنجیره ارائه می دهد، اما انجام این کار مستلزم آن است که طرفین قراردادی با یک طرف جدید منعقد کنند که ممکن است مزیت های غیرمتمرکز قراردادهای هوشمند را تضعیف کند.

علاوه بر این، یک نقطه شکست احتمالی ایجاد می کند. به عنوان مثال، اوراکل ممکن است با نقص سیستم مواجه شود و نتواند اطلاعات مورد نیاز را توزیع کند، داده های نادرست را ارائه دهد یا عملیات را متوقف کند. بنابراین، قبل از پذیرش گسترده‌تر قراردادهای هوشمند باید این مشکلات را برطرف کرد.